Ostatniego sms-a napisałem w nagłym przypływie wzburzenia, wręcz wściekłości. Zabolało mnie i rozjuszyło, że ona jednym zdaniem potrafiła zburzyć to, co z takim trudem od kilku dni starałem się poukładać w całość. Liczyłem, że tak ostrym słowem wywołam jakąś reakcję ze strony „B”, wstrząsnę nią, obudzę. Wydawało mi się bowiem, że trwa w swoistym letargu, nieczuła na sygnały z mojej strony, powtarzając jedynie cały czas, niczym mantrę: „już nie będzie tak jak dawniej”… [more] Naprawdę liczyłem na to, że mi odpisze, albo zadzwoni, zrobi cokolwiek… ale nie zrobiła. W zaciętości postanowiłem, że skoro tak, to ja na pewno nie odezwę się pierwszy. Czułem się oszukany, a oszustwu było na imię przyjaźń. Co to za przyjaźń, jeśli przyjaciele nie potrafią sobie zaufać? Ile jest warta, jeśli wyklucza ona szczerość i otwartość? Czy przyjaciele stosują zawoalowane komunikaty, utrudniające ich jednoznaczną interpretację? Wreszcie jakiego rodzaju to przyjaźń, w której przyjaciele mogą się spotykać jedynie w miejscach publicznych i przy świadkach? To zdecydowanie zabolało mnie najmocniej. Poczułem się jak jakiś oprawca, domniemany gwałciciel i morderca w jednym. Człowiek niebezpieczny i niegodny zaufania, przed którym należy ukrywać się w tłumie potencjalnych świadków. „B” mówiła mi, że jestem jedną z najważniejszych osób w jej życiu, mężczyzną bliskim jej sercu i myślom, tymczasem ja poczułem się znajomym trzeciej, czy czwartej kategorii, którego ona boi się wpuścić do mieszkania! Następnego dnia naszły mnie pierwsze wątpliwości. Przeanalizowałem na chłodno naszą smsową wymianę zdań i już nie byłem tak pewny, jak poprzedniego wieczoru, że „B” myślała o seksie, broniąc się przed moją wizytą. Tylko nie bardzo mogłem znaleźć inny powód, dla którego mogła tak panicznie bać się spotkania ze mną. Miałem cichą nadzieję, że „B” się jednak odezwie, ale także świadomość, że im więcej czasu upływało, tym mniejsza była na to szansa. Doszedłem do wniosku, że najprawdopodobniej oboje czujemy się urażeni i oboje czekamy na ruch drugiej strony. We wtorek poczułem, że nie mogę już dłużej wytrzymać ciszy na łączach. Nie chciałem stracić „B” w tak durny i prostacki sposób. Czekałem w aucie na parkingu pod biurowcem, w którym pracuje. Wyszła, spojrzała w moją stronę, mógłbym przysiąc, że dojrzałem delikatny uśmiech. Kiedy jednak podeszła do samochodu, miała poważną, napiętą, wręcz kamienną twarz. Wsiadła i wbiła w moje oczy swój świdrujący wzrok. Wtedy niespodziewanie wyjąłem zza fotela bukiet róż. Kwiaty rozładowały nieco napięcie, „B” zaśmiała się, jej oblicze złagodniało. Przeprosiłem, za swoje słowa i za to, że sprawiłem jej wielką przykrość. Zostało mi wybaczone. Starałem się wyjaśnić możliwie jak najklarowniej przyczynę całej sytuacji, powód dla którego zareagowałem w tak impulsywny sposób. – zrozum „B”, nie tak wyobrażam sobie przyjaźń w ogóle, a tym bardziej naszą przyjaźń – podsumowałem kończąc swój wywód. – co konkretnie Tobie nie pasuje? – zapytała, głosem pełnym zrozumienia dla moich argumentów. – mówiłaś, że jestem drugą najważniejszą osobą w Twoim życiu, a boisz się ze mną spotkać? Nie mogę tego zrozumieć. Jak ja mam się czuć, kiedy stawiasz mnie w hierarchii niżej, niż koleżanki z podstawówki, które ostatnio po latach zaprosiłaś na spotkanie do domu, niżej nawet, niż sąsiada z bloku, z którym ucinałaś sobie pogawędki w kuchni – nie kryłem rozczarowania zaistniałą sytuacją. – to nie tak, że przestałeś być dla mnie ważny, nawet tak nie mów, po prostu boję się, że coś mogłoby się między nami wydarzyć, czuję, że nie byłabym w stanie się opanować, rozumiesz? Ja nie ręczę za swoje czyny! – jeśli o to chodzi, to możesz być zupełnie spokojna – głos mi lekko zadrżał, co nie umknęło uwadze B – nie musisz się obawiać, że cokolwiek się między nami wydarzy, bo już nigdy nie będziesz mnie miała – ostatnie zdanie nie chciało mi przejść przez usta. Zdawałem sobie sprawę z wagi moich słów, z których każde grzęzło w gardle broniąc się przed wypowiedzeniem. Wiedziałem, że od tej decyzji nie będzie już odwrotu, ale nie widziałem innej drogi, którą moglibyśmy pójść. – w tym momencie to postanowiłeś? – była zaskoczona, ale opanowana. – nie, dużo o tym myślałem i decyzję podjąłem wcześniej – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – mam wątpliwości, czy powinieneś mi obiecywać coś takiego – położyła silny akcent na ostatni wyraz, jakby zdawała się nie dowierzać, że moja obietnica będzie miała pokrycie w czynach. – nie tylko powinienem, ale wręcz muszę i choć nie będzie łatwo, to bądź spokojna. Po prostu od tego momentu będzie tak, jakbyś miała przyjaciela-geja. Nie zainteresowanego Twoją fizycznością, do którego będziesz się mogła przytulić, wypłakać w rękaw, szukać pocieszenia, ciepła, wsparcia i zrozumienia, ale nigdy, przenigdy nic się między Wami nie wydarzy. Powiedziałem to z pełnym przekonaniem i naprawdę mocno wtedy wierzyłem, że nam się uda…

Nic nie było ty przed tobą I po tobie też nie będzie nic /2x Zapomnij o mnie kiedy Spojrzę w inną stronę świata Zostaw mnie bez zbędnych słów Zapomnij o mnie jutro zanim tą dziurawą Łódką na ocean wspomnień wpłynę znów Nic nie było ty przed tobą I po tobie też nie będzie nic /2x

Do kanonizacji założycielki zakonu przygotowywały się po cichu od niemal roku. Czytały jej pisma, ciekawsze fragmenty przesyłały do innych placówek, wzywały jej wstawiennictwa. Teraz wraz z wiernymi diecezji chcą uczcić nową świętą Kościoła. Wielokulturowy tygiel Odnowiona gałąź brygidek wróciła na Wybrzeże w 1998 roku. Kiedy przybyły do Gdańska, budynki przejęte po jednostce wojskowej przypominały ruinę. Dzisiaj, po latach, gości wita pięknie zadbana posiadłość. Wiele z potrzebnych prac wykonały same zakonnice. Jest ich 10. W ciągu 18 lat w gdańskim domu pracowały już siostry z Niemiec, Filipin, Anglii, Indonezji, Meksyku... Jak się ze sobą porozumiewają? – Język dobieramy w zależności od tego, jaki mamy nastrój i kto z kim rozmawia. Generalnie jednak, zgodnie z zaleceniami św. Elżbiety, w każdym kraju mówimy w lokalnych językach – odpowiada z uśmiechem przełożona. W charyzmat zgromadzenia wpisują się także historie życia poszczególnych sióstr. – Elżbieta pochodziła z luterańskiej rodziny. Sama, będąc katoliczką, miała protestancką rodzinę. Ten ekumenizm jest mi bardzo bliski, bo jestem z rodziny mieszanej wyznaniowo, katolicko-prawosławnej – mówi z szerokim uśmiechem s. Ella. Jej rodzina pochodzi z Podlasia. – Kiedy byłam mała i jeździliśmy do rodziny, często zadawałam mamie pytania: „Dlaczego my idziemy w niedzielę do kościoła, a ciocia do cerkwi?”. Sama często bywałam także na modlitwach w cerkwi – wyznaje. – W Narewce, skąd pochodziła „Inka” – dodaje po chwili z wyraźną dumą. Twierdzi, że wybór brygidek był przez nią dogłębnie przemyślany i przemodlony. – Znałam sporo zgromadzeń zakonnych. Ale kiedy odczytałam powołanie, szukałam specjalnie takiego zgromadzenia, które będzie miało charyzmat ekumeniczny – podkreśla. Z dalekich Indii Siostra Jayseeli pochodzi z Indii, z rodziny tamilskiej. Jej przodkowie od pokoleń byli katolikami. – Od dziecka byłam bardzo mocno związana z Zakonem Świętego Krzyża. Siostry pracują w naszej parafii. Uczą religii, pracują jako pielęgniarki i lekarze. Od dziecka odwiedzałam ten klasztor. Czułam się tam jak we własnym domu – wyznaje. Przyznaje, że w jej okolicy katolicy stanowią mniejszość. Do szkoły chodziła z hinduistami i muzułmanami. Kiedy odczytała swoje powołanie, postanowiła wstąpić do Zakonu Świętego Krzyża. Niestety, jej ukochana siostra przełożona wyjechała. Nie mogła w żaden sposób się z nią skontaktować. Wówczas odwiedziła ją krewna, która przywiozła ze sobą ulotki wydane przez zgromadzenie brygidek. Odczytała to jako znak. Dzisiaj zarówno ona, jak i wspomniana krewna służą Bogu w tym samym zakonie. Mówi, że znalazła swoje miejsce na ziemi. W Polsce jest od 14 lat. Po 625 latach... W kanonizacji Elżbiety Hesselblad uczestniczyło 5 z 10 sióstr. Wyboru dokonały przez losowanie. Jak twierdzi przełożona, poprzedziła je długa modlitwa. Wydarzenie kanonizacji siostry traktują wręcz jako przełomowe. – Brygida była kanonizowana w 1391 roku. Po 625 latach Kościół doczekał się następnej świętej ze Szwecji – podkreśla s. Karin. Kanonizacja bł. Elżbiety bardzo ją cieszy. – Jak się nie cieszyć z uroczystości, podczas której jedna z nas zostaje świętą? Była naszą matką, mistrzynią. Wytyczyła nam drogę. Każda z nas kształtuje się na tej duchowości – zaznacza. Siostra Ella pozostała w do- mu. Ma jednak ogromne nadzieje dotyczące kanonizacji. – To będzie wielka orędowniczka Szwecji i Skandynawii. Mam nadzieję, że doprowadzi do przebudzenia duchowego w Skandynawii – mówi. – Ponieważ wraz z Elżbietą kanonizowany był polski błogosławiony, relację z uroczystości mogłam oglądać w telewizji – cieszy się s. Ella. Siostra Laura patrzy na św. Elżbietę ze śląskim pragmatyzmem. – Pomijając cały splendor, który stworzył się dzisiaj wokół jej osoby, dla mnie jest przede wszystkim człowiekiem wielkiej wiary. Zrobiła coś z niczego. Nie miała nic, zakładając nasz zakon. Nie miała też nikogo, kto mógłby jej pomóc. Miała za to bardzo wiele trudności. Ekumenizm jeszcze wówczas nie zawitał do Kościoła. Była pionierem dialogu – podkreśla. Dodaje, że dla każdej brygidki święta jest niedoścignionym wzorem. «« | « | 1 | 2 | » | »» ^{Dzięki bramce Leo Messiego i zwycięstwie na boisku Atletico Madryt FC Barcelona zapewniła sobie tytuł piłkarskiego mistrza Hiszpanii. To dwudziesty trzeci tytuł w historii i siódmy w ostatnich dziesięciu latach. Duma Katalonii nigdy wcześnie nie zdominowała krajowych rozgrywek w taki sposób.}

Postów: 941 465 Ktora z was nigdy nie brala tabletek anty? Zastanwiam sie czy ich branie zwieksza prawdopodobienstwo problemow z zajsciem w ciaze. Niby nie, ale o tym ze maja skutki uboczne tez nieczesto sie mowi. Postów: 39244 31310 Ja nigdy nie brałam - bo przy mojej chorobie nie miały one nigdy sensu Bezplemnikowcy też mają dzieci 35odc. 1 podejście ( - cb 2 Podejście ( 13dpo beta 66,72/ 15dpo 183,22 19dpo 1432,94 Novum Wawa Postów: 67 46 I ja sie zglaszam, nigdy nie bralam bo zawsze myslalam co bede sie faszerowac hormonami, jeszcze w ciaze nie bede mogla zajsc...no i wykrakalam sobie. Postów: 357 553 Ani ja nigdy nie brałam anty Starania o dziecko od 2011 roku. Nasze aniołki: [*] [*] [*] Postów: 1562 1447 Ja tez nie brałam. Nie ma reguły czy się bierze czy nie. Zajście w ciążę to czasami gra w ruletkę vanessa, Veri lubią tę wiadomość Postów: 3207 1962 Melduję się ja też nigdy nie brałam. 7 lat walki o Ciebie Kruszynko... (*) Aniołek Madzia 7 tc luty 2020 - w moim sercu pozostaniesz na zawsze i ja nie brałam bo mi nie były potrzebne... Postów: 16 9 Raczej nie ma to związku. Tzn. nie powinno mieć. Przez 5 lat stosowałam tabletki, a potem plastry anty, odstawiłam, zrobiłam trochę przerwy i w pierwszym cyklu starania zaszłam w ciążę. Postów: 1349 3321 Ja nigdy nie brałam i brać nie będę, bo nie chcę.. zresztą przy moim roztargnieniu..;P Ja zaszłam, a raczej wpadłam z powodu antybiotyków. Moja bratowa, która brała tabletki starała się 7 miesięcy, a to nie jest długo w świetle statystyk. ja nigdy nie brałam i nie moge zajść a znam dzieczyny które brały latami odłożyły i bum A ja brałam 3 miesiące po to żeby w ciązę zajść ale widocznie jest to mit a nie fakt kaarolaa wrote: i ja nie brałam bo mi nie były potrzebne... u mnie tak samo. a znam wiele osób, które brały i bez żadnego problemu zaszły w ciążę po odstawieniu. nie ma reguły Postów: 6648 8129 ja nie bralam nigdy Postów: 3315 3748 ja tabletek nigdy, ale za to plastry, czyli hormony były.... Aniołki (*) 6tc (*) 7tc Postów: 152 147 Ja rowniez nigdy nie bralam;) Postów: 893 318 ja też nigdy nie brałam anty "Nadzieja za­wiera w so­bie światło moc­niej­sze od ciem­ności, ja­kie pa­nują w naszych sercach".Jan Paweł II ja tez nigdy ne bralam tebletek ani innych zeczy anty... naszym jedynym zabezpieczeniem byl stosunek przerywany.. teraz mija 3 cykl staran o dziecko i raczej znowu nic z tego..bo chyba ten cykl bez owulki.. ale spotkalam wiele opinii ze po tabletkach anty mozna szybciej w ciaze zajsc.. ale ile w tym prawdy to nie wiem.. Postów: 3207 1962 ewelina25 wrote: ja tez nigdy ne bralam tebletek ani innych zeczy anty... naszym jedynym zabezpieczeniem byl stosunek przerywany.. teraz mija 3 cykl staran o dziecko i raczej znowu nic z tego..bo chyba ten cykl bez owulki.. ale spotkalam wiele opinii ze po tabletkach anty mozna szybciej w ciaze zajsc.. ale ile w tym prawdy to nie wiem.. Też tak słyszałam, ale ja bym się nie porywała na testowanie czy to prawda czy nie, bo też słyszałam, że po odstawieniu anty przez chyba pół roku (co najmniej) nie powinno się zachodzić w ciąże, bo to poważnie może zaszkodzić dziecku. 7 lat walki o Ciebie Kruszynko... (*) Aniołek Madzia 7 tc luty 2020 - w moim sercu pozostaniesz na zawsze

RbH6V. 99 93 460 335 38 473 295 439 311

nigdy nic nie brala miala tytul